คุ้มครองโลก คุ้มครองใจ

เราได้ใช้เวลาที่มี ให้ตรงกับบรรลุวัตถุประสงค์ ตรงตามเป้าหมาย ของการเกิดมาเป็นมนุษย์ คือได้มา สร้างบุญสร้างบารมี 

เพราะการสร้างบารมี ต้องอาศัยกายมนุษย์ ซึ่งเป็นกายที่สำคัญมาก ๆ ทีเดียว ส่วนกายอื่นเอาไว้เสวยผลบุญ และบาป

แม้แต่พระบรมโพธิสัตว์ เมื่อจะตรัสรู้ ท่านก็ต้องเกิดมาเป็นมนุษย์ เพราะโลกมนุษย์มีเอาไว้สร้างบุญสร้างบารมี 

นอกจากนั้น เป็นเรื่องของการดำรงชีพอยู่ ทำมาหากิน เพื่อหล่อเลี้ยงสังขาร แต่ถ้าเราสั่งสมบุญมามาก เหมือนผู้มีบุญในกาลก่อน 

ที่ปรากฏในพระไตรปิฎก ว่าได้สั่งสมบุญมามาก ๆ กับเนื้อนาบุญ บุญส่งผลให้มีสมบัติอัศจรรย์ สมบัติอจินไตย สมบัติจักรพรรดิ ไม่ต้องทำมาหากิน 

พอถึงเวลา สมบัติก็มารอคอย อำนวยความสะดวกในการสร้างบารมี ของท่านเหล่านั้น

ส่วนของเรา ที่ยังต้องทำมาหากิน ทำมาค้าขาย แสดงว่าบุญเรายังทำไม่เต็มที่ 

เพราะฉะนั้นอย่าประมาทในการสร้างบารมี ยิ่งเราได้รับทราบว่าวิมานหรือบ้านของเรา 

ที่เอาไว้อยู่ หลังจากที่เราละจากโลกมนุษย์ไปแล้ว มีโครงสร้างด้วยทาน ศีล ภาวนา

ดังนั้น เราต้องทำสามอย่าง ให้ครบถ้วนบริบูรณ์ อย่าไปประมาทชะล่าใจ หรือมีความคิดแปลกๆ ว่าเราจะทำไปทำไม? 

ชีวิตหลังจากตายแล้ว บนโลกสวรรค์ มีธรรมเนียมประเพณีอยู่ ซึ่งแตกต่างจากโลกมนุษย์ 

ตอนที่เป็นมนุษย์ เราคิดได้ว่าไม่เห็นจำเป็นต้องมีบริวาร

แต่คิดด้วยความไม่รู้ คิดเล่น ๆ หรืออะไรก็แล้วแต่ อย่าคิดเลยนะลูกนะ เราไปเป็นเทวดาแล้ว มันจะคิดอีกอย่าง 

เนื่องจากเป็นสังคมของผู้มีบุญ มีบารมี ต้องมีสมบัติเป็นทิพย์ วิมานทิพย์ บริวารเป็นทิพย์ มีอธิปไตยต้องมีความเป็นใหญ่ และมีความเกี่ยวข้องกัน จะอยู่ตามลำพังไม่ได้ 

ต้องเกี่ยวข้องกัน ต้องสังสรรค์กัน ต้องไปมาหาสู่ ต้องเข้าเทวสมาคม เป็นธรรมเนียมปฏิบัติ ของชาวสวรรค์ ใครคิดเล่น ๆ คิดสนุก ๆ ไม่เอานะลูกนะ 

ต้องคิดว่าทำอย่างไร จะสร้างบุญได้เยอะ ๆ ทั้งทาน ศีลภาวนา หรือบุญกริยาวัตถุ หรือบารมี 10 ทัศ 

ในการสร้างบารมี มีความสำคัญอย่างนี้ สำคัญมาก ๆ ถ้ามีทรัพย์แล้วจะทำทานต่อไปก็สะดวก จะรักษาศีลก็ง่าย เจริญภาวนาก็ไม่ต้องห่วงใยอะไร

ดังนั้นต้องสร้างบารมีให้ได้ทุก ๆ วัน วันนี้วิมานเราแค่นี้ วันพรุ่งนี้มันก็จะเปลี่ยนแปลงไป ตามกำลังบุญ ที่เราสร้างเพิ่มขึ้น มันจะเป็นอย่างนี้ มันจะไม่คงที่ 

นอกจากชะล่าใจ แค่นี้พอแล้ว มีสิทธิ์ถอยหลัง เพราะผู้มีบุญเขาขยับไปข้างหน้า เราก็ต้องถอยลงมา ถอยไปเรื่อย ๆ จะถอย หรือเดินหน้า ถ้าเดินหน้าก็ต้องทำต่อไป

เพราะฉะนั้นทุกบุญอย่าให้ตก อย่าให้หล่น ที่คิดบุญมาให้ ล้วนแล้วแต่สุดยอดของบุญทั้งนั้น

คุณครูไม่ใหญ่ พ.ศ. 2545

ที่มา GBN , สื่อสารองค์กร

ภาพจาก เพจการบ้าน 

คิดให้ ใหญ่

ให้มีอัธยาศัยมองโลกเล็กเท่ากับผลมะขามป้อมที่วางไว้บนฝ่ามือ หลวงพ่ออยากให้ลูกเณรทุกองค์มีอัธยาศัยอย่างนี้นะจ๊ะ

มองโลกเล็กเท่ากับผลมะขามป้อม ที่วางไว้บนฝ่ามือ คืออย่าไปดูว่ามันใหญ่ ให้ดูว่ามันเล็กนิดเดียว แล้วก็คิดต่อไปว่า จะทำให้โลกใบนี้ใส เหมือนดวงธรรมภายในของเรา

 คำว่า "โลกใบนี้" คือ ชาวโลกต้องให้สุกใสอย่างนี้ ต้องคิดใหญ่ ๆ เอาไว้เลยว่า เราจะทำให้ชาวโลกทุกคนเข้าถึงธรรมกายให้ได้ 

การที่เราคิดอะไรใหญ่ ๆ จะทำให้หัวใจเราใหญ่นะจ๊ะ ใจเราจะขยายเบ่งบานออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และกำลังใจจะเข้มแข็ง กว้างขวาง จะมองไม่เห็นอะไรเป็นอุปสรรค 

ในใจเราจะมีแต่คำว่า ทำอย่างไรจะบรรลุเป้าหมาย ทำอย่างไรทุกคนจะเข้าถึงธรรมกาย ใจจะคิดอย่างนี้

เมื่อเรามีความคิดว่า ไม่มีสิ่งใดเป็นอุปสรรค แล้วจิตใจเราจะมีพลังอย่างมหาศาล เราจะไม่เสียเวลามาสนใจเรื่องปลีกย่อย

เรื่องวิตกกังวล เรื่องเครียด หรือเรื่องกระจุกกระจิก จะมุ่งไปที่เรื่องหลักเลย คือเป้าหมายของเราที่จะให้ทุกคนในโลกเข้าถึง ธรรมกาย

จากหนังสือ พ่อสอนลูก

(๑๘ มีนาคม ๒๕๓๖)

ช่วงชีวิตที่ดีที่สุด

ช่วงชีวิตที่ดีที่สุดของลูกทุกองค์ คือ ช่วงจังหวะชีวิตที่มีโอกาส มาตักตวงเติมความบริสุทธิ์ให้แก่ตนเอง ซึ่งก็คือช่วงที่เป็นนักบวชนี่แหละ 

เราจะได้เติมความบริสุทธิ์ทุกวัน ทุกคืน ทุกเวลา ซึ่งคนในโลกนี้หกพันกว่าล้านคนก็อยากได้โอกาสนี้เช่นกัน

ร่างกายของลูกทุกองค์ยังแข็งแรง มีอาพาธน้อย เครื่องกังวลที่เป็นพันธนาการของชีวิตแบบชาวโลกก็ไม่มี ญาติโยมก็สนับสนุน

ดังนั้นช่วงนี้จึงเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด ที่ลูกควรจะใช้เวลามาศึกษา ฝึกฝนอบรมตัวของเราให้เข้าถึงธรรมกายให้ได้

อะไรจะเกิดขึ้น ถ้าลูกทุกองค์ได้เข้าถึงธรรมกาย มีชีวิตอยู่กับธรรมกายตลอดเวลา

หากลูกทุกองค์เข้าถึงธรรมกายแล้ว ไม่ว่าจะนั่ง นอน ยืนเดิน หรือทำอะไรก็ตาม ความผาสุกจะเกิดขึ้น จะเรียนปริยัติก็เรียนด้วยความสุข เพราะเรามีธรรมกาย ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดแห่งความสุข 

จะปฏิบัติภารกิจ ที่หมู่คณะมอบหมายให้ ก็ปฏิบัติด้วยความสุข จะทำอะไรก็แล้วแต่ จะมีความผาสุกทั้งนั้น 

เพราะรากฐานจิตใจของเราเป็นธรรมกาย เราจะมีความยิ้มแย้มแจ่มใสให้ซึ่งกันและกัน ให้ความรัก ความปรารถนาดีแก่กันและกัน

นี่คือสิ่งที่หลวงพ่อ อยากให้ลูกทุกองค์ ได้ตระหนักเอาไว้ ไม่มีภาพใดในโลก จะงดงามเท่ากับภาพ คนเข้าถึงพระธรรกาย แล้วรวมกันเป็นหนึ่ง มีความผาสุก มีแต่รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้า 

ยิ่งเป็นนักบวชด้วยแล้ว ยิ่งเป็นภาพที่งดงามที่สุด งามกว่าภาพของเพชรนิลจินดา และธรรมชาติทั้งปวง

ถ้าลูกทุกองค์ได้เข้าถึงพระธรรมกายกันทั้งหมด สิ่งนี้ก็จะปรากฏเกิดขึ้นในโลก ลูกทุกองค์ยังอยู่ในวัยที่สดชื่น เพราะฉะนั้นอย่าได้เกียจคร้านในการทำความเพียรกันนะ

คุณครูไม่ใหญ่ 

จากหนังสือพ่อสอนลูก (๗ พฤษภาคม ๒๕๔๑)

ภาพจาก เพจการบ้าน

ทำไมการศึกษาพระธรรมวินัยจึงสำคัญ??

คนเราที่เกิดมาในโลกนี้ หากไม่รู้ว่า ชีวิตคืออะไร มาจากไหน มาทำไม และเป้าหมายของชีวิตอยู่ที่ไหน จะเข้าถึงได้ด้วยวิธีการอย่างไร ก็จะดำเนินชีวิตผิดพลาดล้มเหลวได้!!

ชีวิตที่มีคุณค่า

การดำเนินชีวิตที่ผิดพลาดนั้นเป็นอันตรายอย่างยิ่ง เพราะจะทำให้พลัดตกไปสู่อบายภูมิ คือ ไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน เป็นเปรต อสุรกาย หรือสัตว์นรก เป็นเวลายาวนาน

การมีชีวิตอยู่ในอบายภูมินั้น เป็นความทุกข์อย่างยิ่ง เพราะจะต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่างเว้นเลยแม้แต่อนุวินาทีเดียว

ส่วนชีวิตของสัตว์เดรัจฉาน ซึ่งเรายังพอมองเห็นได้ด้วยตาเนื้อนั้น แม้จะเป็นความทุกข์ที่ผ่อนคลายลงมาแล้ว ก็ยังมีความทุกข์ทรมานอยู่ ต้องมีชีวิตอยู่ด้วยความอดอยาก เบียดเบียนกัน มีความหวาดระแวงภัยอยู่ตลอดเวลา 

และเมื่อได้กลับมาเป็นมนุษย์ เพราะกระแสกรรมนั้นเบาบางลง ก็จะเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตอยู่ด้วยความทุกข์ทรมาน กว่าจะมีโอกาสมาพบผู้รู้แจ้งเห็นจริง อย่างพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น ยากนักทีเดียว 

หยุดใจเพื่อให้ใจหยุดนิ่ง

เพราะเหตุนี้พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงตรัสเอาไว้ว่า การเกิดเป็นมนุษย์เป็นของยาก และการที่จะได้มาพบพระพุทธเจ้า ได้ฟังธรรม ได้ปฏิบัติธรรม และเข้าถึงธรรมยิ่งยากกว่า

มีเพียงพระธรรมคำสั่งสอน ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเท่านั้น ที่จะเป็นประดุจแสงสว่างส่องทางชีวิต ให้เราดำเนินวิถีชีวิต ในโลกนี้อย่างถูกต้อง 

นำมาซึ่งประโยชน์ และความสุขในปัจจุบัน จนกระทั่งละโลกไปแล้ว ก็มีความสุขตลอดเวลา และถ้ามีบารมีแก่กล้า ก็ทำให้เข้าถึงบรมสุข คือ อายตนนิพพานได้

เพราะพระธรรมวินัย มีความสำคัญอย่างนี้ คณะสงฆ์ จึงได้กำหนดให้ มีการศึกษาเล่าเรียน พระปริยัติธรรม เพื่อสืบทอดพระธรรมวินัยต่อกันมา 

เป็นการสืบอายุพระพุทธศาสนา โดยมีการสอบเทียบความรู้กัน แล้วเลื่อนชั้นขึ้นไปตามลำดับ

คุณครูไม่ใหญ่

จากหนังสือพ่อสอนลูก (๑๙ พฤษภาคม ๒๕๔๐)

ขอบคุณภาพจาก "เพจการบ้าน"

๓ ป. สืบต่อพุทธศาสน์

  

การที่พระพุทธศาสนาจะสืบทอดต่อมาเป็นที่พึ่งแก่มนุษย์และเทวดานั้น จะต้องประกอบไปด้วย ๓ ป. คือ ปริยัติ ปฏิบัติและปฏิเวธ รวมทั้งเทศนาด้วย 

 

แต่หลักใหญ่ ๆ นั้น คือ ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ ๓ อย่างนี้ เป็นหลักสำคัญให้พระพุทธศาสนา ได้สืบทอดมา เป็นที่พึ่งแก่มนุษย์ และเทวดา จนกระทั่งถึงเราในปัจจุบันนี้

บวชเพื่อฝึกปฏิบัติ

ปริยัติ ได้แก่การศึกษาธรรมวินัย ในภาคทฤษฎี เพื่อให้เข้าใจแจ่มแจ้ง ถึงวิธีการปฏิบัติ ที่จะนำตัวเราให้หลุดพ้น จากกิเลสอาสวะ หลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง

ปฏิบัติ คือการนำวิธีการที่ได้ศึกษาทางปริยัติจน กระทั่งเข้าใจแจ่มแจ้งดีแล้ว มาปฏิบัติด้วยตัวของเราเอง ให้ได้เข้าถึงตามที่ได้ศึกษามานั้น

ปฏิเวธ คือผลของการปฏิบัติ

เทศนา ก็คือการถ่ายทอดประสบการณ์ภายใน หรือธรรมปฏิบัติที่ได้เข้าถึงนั้นให้แก่ผู้มีบุญทั้งหลาย 

พระพุทธศาสนาจึงสืบทอดมาจนกระทั่งปัจจุบันนี้...

คุณครูไม่ใหญ่

(๑๙ พฤษภาคม ๒๕๔๐)

จากหนังสือพ่อสอนลูก

ภาพดีๆ ๐๗๒

เมื่อใจยิ่งใหญ่ โลกก็เหลือใบนิดเดียว

ชาวจีนเขามีสุภาษิต อยู่บทหนึ่ง น่าสนใจทีเดียวนะ เขาบอกว่า ฝึกซ้อมยิงธนูไว้ให้แม่นยำ ถ้าห่านฟ้าบินมา เราจะได้ห่านพะโล้

หมายความว่า เราจะต้องเตรียมฝึกซ้อม เตรียมตัวของเราตลอดเวลา เมื่อถึงวันที่เราเติบโตขึ้น และจะต้องรองรับงานใหญ่เราก็จะมีความพร้อมในตอนนั้น

เมื่ออยู่กับลูกเณร ส่วนหนึ่งหลวงพ่อเห็นลูกทุกองค์ เป็นเด็กในกายหยาบ แต่อีกส่วนหนึ่ง หลวงพ่อเห็นลูกทุกองค์เป็นผู้ใหญ่ ที่จะรองรับงานต่อไปในอนาคต

ดังนั้น ใครที่ยังไม่แน่วแน่ในเส้นทางของชีวิต ก็ให้ตั้งความคิดให้แน่วแน่ตั้งแต่ตอนนี้ อย่าไปยืนบนทางสองแพร่ง ว่าเราจะเดินเส้นทางนี้ดี หรือจะไปเดินอีกเส้นทางหนึ่งดี เลิกคิดเถอะนะลูกนะ

เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ดีที่สุด ประเสริฐที่สุด ไม่มีเส้นทางไหนจะมาเสมอเหมือน

หลวงพ่อนั่งรับแขกอยู่เรื่อย ๆ แขกผู้หลักผู้ใหญ่ ที่มาทั้งชาวไทยและต่างประเทศ หลาย ๆ ท่านเป็นผู้ใหญ่ในระดับโลก สมบูรณ์เพียบพร้อมทุกอย่าง แต่ชีวิตที่ผ่านมา ไม่มีความสุขเลย

เขาแสวงหาสิ่งหนึ่งที่ขาดแคลนอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร จนมาได้คำตอบที่หลวงพ่อแนะนำไป ได้มีโอกาสมาประพฤติปฏิบัติธรรม และรู้เป้าหมายของชีวิต

เพราะฉะนั้น เส้นทางที่ลูกเณรเดินอยู่นี้ เป็นเส้นทางที่ดีที่สุดแล้ว  ประเสริฐเลิศที่สุดแล้ว เพราะเป็นเส้นทางของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า 

ถ้าตั้งใจเด็ดเดี่ยวอย่างนี้ เราก็จะมีกำลังใจในการที่จะศึกษาพระธรรมวินัย ศึกษาพระบาลี แล้วลูกจะเห็นว่า การยกชั้นเป็นเรื่องเล็ก ๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย

เมื่อใจของเราแน่วแน่ จิตใจของเรายิ่งใหญ่ โลกก็เหลือใบนิดเดียวความคิดว่า "คนอย่างเราจะทำได้หรือ" หรือว่า "จะสอบได้หรือ" อย่างนี้เลิกคิดได้แล้ว

ขอให้ทุ่มเทชีวิตจิตใจ ในการศึกษาเล่าเรียน แล้วก็กล้าหาญพอที่จะหันมามองดูว่า เรามีข้อบกพร่องอะไร รีบแก้ไขตั้งแต่วันนี้ แทนที่จะท้อใจ แล้วความสำเร็จก็จะเกิดขึ้น

ความสำเร็จนั้นอยู่ที่เรา ถ้าจะเอา เราก็ได้ ถ้าไม่เอา เราก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้น ตั้งใจให้ดีทุกองค์ เอาให้ยกชั้นให้ได้เลยนะจ๊ะ

คุณครูไม่ใหญ่

จากหนังสือพ่อสอนลูก (๒๑ พฤษภาคม ๒๕๔๑)

ขอขอบคุณภาพจาก ภาพดีๆ 072

หนทางสร้างบารมีมิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ

การสร้างบารมีนี้ ลูกอย่านึกว่าเป็นสิ่งที่ทำได้ง่าย ๆ เหมือนเดินอยู่บนกลีบกุหลาบ แท้ที่จริงหนทางการสร้างบารมีนั้น เหมือนโรยด้วยเศษเพชรพลอย ทั้งแข็ง ทั้งแหลม ทั้งคม แข็งกว่าสิ่งใด ๆ ทั้งสิ้น

  

เพราะในจำนวนความแข็ง ของวัตถุในโลก เมื่อเอามาขีดเทียบกันแล้ว เพชรเป็นที่สุด ไม่มีอะไรอาจเอาชนะเพชรได้ 

เศษเพชรชูความแหลมคม บนหนทางแห่งนักสร้างบารมี โดยมีความปรารถนาจะเป็นพระสัพพัญญูพุทธเจ้า 

เป็นพลังใจในการก้าวเดินไปตลอดระยะเวลายาวนานขนาดนั้นทีเดียว ทรงเดินไปโดยไม่หวาดหวั่น ไม่วิตกกังวล

พระองค์สร้างบารมีโดยไม่กลัวอุปสรรค สละทรัพย์ โดยไม่เสียดาย  ทรัพย์ที่สละก็ไม่ใช่เล็กน้อย ทรงสละตั้งแต่น้อย ๆ

จนกระทั่งยกทรัพย์ที่เป็นราชสมบัติให้ แม้มีสมบัติจักรพรรดิ ซึ่งเป็นสุดยอดแห่งสมบัติของปุถุชนก็ยังยกให้ สละแจกจ่ายเป็นทานโดยไม่เสียดาย 

ปรารถนาเพียง เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงสละอวัยวะ ควักลูกนัยน์ตาให้มากกว่าดวงดาว บนท้องฟ้า สละศีรษะมากกว่าผลมะพร้าวในชมพูทวีป 

เลือดนั้นมากกว่าท้องทะเลมหาสมุทร เนื้อนั้นแผ่มากกว่าแผ่นดิน มีใจแน่วแน่อยากจะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่มีแปรผันเลย แม้แต่ชีวิตก็ทรงสละมานับไม่ถ้วนทีเดียว 

เพราะต้องการบารมี ๓๐ ทัศ ที่เป็นปรมัตถบารมี ให้เกิดพุทธการกธรรม ธรรมที่ทำให้เป็นพระสัพพัญญูพุทธเจ้า การเป็นพระพุทธเจ้านั้นยากอย่างนี้

คุณครูไม่ใหญ่

จากหนังสือ พ่อสอนลูก

ภาพจาก dmc.tv